Numer IP to adres każdego komputera podłączonego do Internetu w postaci unikalnego w skali światowej numeru. Często adresy IP są częścią globalnego standardu, dzięki czemu możliwe jest precyzyjne zidentyfikowanie każdego komputera wysyłającego lub otrzymującego informacje w Internecie. Wszystkie pakiety przesyłane poprzez Internet, zaopatrzone są numerem IP adresata i nadawcy. Numery te nie są ściśle związane z konkretnym urządzeniem, ale są przypisywane do komputera przez administratora sieci, poprzez konfigurację ustawień systemowych. Teraz wiemy do czego służy IP, a teraz dowiemy się jak jest on zbudowany. Otóż adres IP (skrót od Internet Protocol) jest 32-bitową liczbą, zapisywaną w formie czterech 8-bitowych członów oddzielonych kropkami. Ze względów praktycznych każdy człon-liczba w swoim polu może przyjąć wartość liczbową od 0 do 255, np: 153.212.10.98 . Poszczególne części adresu IP odpowiadają kolejnym coraz mniejszym sieciom napotkanym na drodze do tego właściwego kompa. Na przykład w adresie 146.160.11.12, liczba 149 mówi że komputer znajduje się w Polsce (Polska ma kilka takich numerów np 212), 160.11 to liczba wskazująca na Poznań, natomiast ostatni człon to liczba przydzielana dynamiczne w obrębie tej instancji. Na samych początkach protokołu IP (zaprojektowany dla ARPAnet) najstarsze 8 bitów identyfikowało sieć, natomiast pozostałe 24 bity wskazywały na konkretną maszynę podłączone do sieci. Lecz ARPAnet miał łączyć najwyżej kilkadziesiąt instytucji postanowiono że, przyjęta 32-bitowa przestrzeń adresowa będzie rozwiązaniem bardziej nowoczesnym i przyszłościowym. Faktycznie ARPAnet połączył wkrótce więcej niż 256 sieci i konieczne było wydzielenie pięciu klas 32-bitowych adresów dla różnych sieci, różnych wielkości. Najszerzej stosowane były klasy A, B i C:
Klasa A: Przeznaczona jest dla rozległych sieci obejmujących wiele możliwych do zaadresowania urządzeń. Część identyfikująca sieć składała się z jednego (pierwszego) bajtu, natomiast pozostałe trzy bajty opisują konkretny komputer. Zatem ilość możliwych do zaadresowania urządzeń we wszystkich 127 sieciach sięga aż 16 milionów ! W tej klasie znajdują się adresy od 0.0.0.0 do 126.255.255.255, z czego adresy od 10.0.0.0 do 10.255.255.255 zarezerwowane są do specjalnych celów.

Klasa B: Przeznaczona jest dla sieci średnich rozmiarów. Części identyfikujące sieć jak i poszczególnych komputerów są jednakowych rozmiarów i obejmują po dwa bajty. Takie rozłożenie pozwala zaadresować 65 tyś. urządzeń w każdej z 16 tyś. sieci. Klasa ta obejmuje adresy od 128.0.0.0 do 191.255.255.255, z czego adresy 172.16.0.0 do 172.31.255.255 są zarezerwowane do celów specjalnych.

Klasa C: Najczęściej spotykana w Internecie, przeznaczona jest dla małych sieci zawierających do 254 komputerów. Część identyfikująca sieć to trzy pierwsze bajty, natomiast poszczególne komputery indentyfikował ostatni bajt. Tą klasą adresów można zaadresować 2 miliony różnych podsieci Internetu. Pula adresów zawiera się w przedziale 192.0.0.0 do 233.255.255.255, z czego adresy 192.168.0.0 do 192.168.255.255 zarezerwowane są do celów specjalnych.

Pozostałe dwie klasy (D i E) mają marginalne znaczenie:

Klasa D: Przeznaczona dla adresów typu multicast. Obejmuje adresy w zakresie od 224.0.0.0 do 239.255.255.255.

Klasa C: Zarezerwowana do przyszłych zastosowań. Obejmuje adresy 240.0.0.0 i wyższe. Adresy 127.x.x.x są zarezerwowane do celów specjalnych (tzw. pętla zwrotna (loopback), używana do wewnętrznych testów lokalnego komputera).

Adresy IP ze względu na mało czytelny charakter są mało stosowane przez zwykłych śmiertelników. Zdecydowana większość komputerów ma znacznie łatwiejsze do zapamiętania dla człowieka nazwy domenowe. Konwersją pomiędzy tymi dwoma sposobami adresowania zajmują się serwery DNS.

TCP/IP (Tranismission Control Potodcol/Internet Protocol) to zestaw dwóch protokołów: TCP i IP, definiujących komunikację i wymianę danych w Internecie. Wszystkie komputery podłączone do sieci muszą te protokoły zrozumieć i obsługiwać. Początkowo zaprojektowane dla sys. Unix, dzisiaj oprogramowanie TCP/IP jest dostępne dla każdego znaczącego systemu operacyjnego. W DOS-ie i Windows za jego obsługę odpowiada Winsock. Choć przeciętny użytkownik nie ma do czynienia bezpośrednio z TCP/IP, to dla większości usług sieciowych, z jakich na co dzień korzysta protokół ten stanowi "rdzeń" działania. Tak jest w przypadku sieci WWW (HTTP), poczty e-mail (SMTP), wymiany plików poprzez FTP, telnetu, etc. Wszystkie te protokoły są nadrzędnie w stosunku do TCP/IP i opierają się na gwarantowanrj przez niego poprawności transmisji dowolnych danych pomiędzy dwoma punktami w sieci. Przykład współpracy protokołów TCP oraz IP podczas pobieraniania stronki WWW:

Użytkownik wpisuje w przeglądarce adres jakiejś strony na serwerze WWW.

Mechanizm TCP serwera dzieli stronę na odpowiednią liczbę pakietów, kodu HTML.

Następnie pakiety ą przekazywane do warstwy protokołu IP, który dołącza do pakietów adres IP użytkownika (dostarczany przez przeglądarkę i wysyła do niego pakiety.

W sieci pakiety poruszają się niezależnie od siebie, przerzucane przez reutery do kolejnych punktów pośrednich. W zależności od stanu połączeń ich trasy mogą różnić się od siebie, mogą one również w różnej kolejności osiągnąć cel.

Po dotarciu do komputera użytkownika, warstwa TCP rozpoznaje pakiety składające się na ten sam plik i łączy je ze sobą, przekazuje je przeglądarce, która wyświetla stronę WWW na monitorze użytkownika.